به گزارش جارنیوز به نقل از افکارنیوز

1-- زنده نگه داشتن ادبیات سنتی طهران کار پسندیده ای است و کسی نمی تواند منکر این شود که این گونه سخن گفتن زیبنده زندگی این روزهای شهری تهران نیست. اما گفتن هر حرف قاعده و اصول دارد و نمی شود دهان باز کرد و هر آنچه خواست گفت، اما به قول حافظ شیرازی " با خرابات نشینان ز کرامات ملاف/ هر سخن وقتی و هر نکته مکانی دارد. "

۲. در ادبیات سنتی ما شوخی و مزاح ریشه ای قوی دارد اما آنجا که حرفی باعث تمسخر و توهین شود نه بر ادبیات خوش می آید و نه دین و آئین ما آن را می پسندد. باید گونه ای سخن گفت که نه دلی بشکند و نه بساط تمسخر فردی و یا عقیده ای را پهن کرد. زیبا سخن گفتن فنی است که جوانان باید از بزرگترها بیاموزند، وقتی بزرگی خودش قواعد اخلاقی را زیر پا می گذارد تکلیف چیست...

۳. ورزش میدان احترام است، ورزشی که این روزها جوان هایش بی محابا به هم می تازند. اما چه کسی مسئولیت دارد این جوانان و ادبیات خشمگین آنها را اصلاح کند. کم سن و سال ترها خوب می آموزند، در ورزش هم که پیشکسوتان همیشه حرف ها یاد جوان ها داده اند. حالا در این بین وقتی ریش سپیدی دهان باز می کند و به این و آن توهین می کند چه باک از اینکه وقتی هم نسل های آن پیر کسی را نصیحت می کنند با واژه اول نسل خودت را درست کن مواجه نشود. 

۴. دلسوز بودن خوب است، اما این فن رسوم دارد. نمی شود با به کار بردن الفاظ شدید اللحن به این و آن تاخت و در نهایت امر آن را به حساب دلسوز بودن گذاشت. با پوزش فراوان این را نمی شود دلسوزی برای مجموعه ای و ورزشی قلمداد کرد؛ این نه یک سنت است و نه شیوه ای برای اصلاح امور، توهین و استفاده از ادبیات قدیمی در راستای توهین به بهانه انتقاد یک مشکل است و خود نیاز به اطلاح دارد.

۵. صندلی ها محبوب اند، طبیعی که خیلی ها دوست داشته باشند بر خیلی از صندلی ها تکیه بزنند اما باید پذیرفت تعدادی که به قدرتی می رسند محدود هستند.  رسم جوان مردی و بزرگ منشی این است که وقتی کسی بر صندلی نشست از او حمایت کرد و در کنار حمایت ها نقدی دلسوزانه رودروی او مطرح کرد نه اینکه به بهانه اینکه شخصی چرا فلان کار را کرده است و یا اینکه چرا فلانی بر چنین جایگاهی رسیده است دهان باز کرد و ادبیاتی همچون گروهبان قندلی، کوتوله و این اواخر هم یقنلی بقال را بکار برد.